denemeye devam

O evde doğmadım elbette , o evde küçük hayatımın büyük kısmını geçirdim. Aslında hiç hatırlamadığını bir şehirde hiç hatırlamadığım bir evde doğdum. Hastanede doğmuşum pek çok dönemdaşıma göre doğum günüm belli hatta doğum saatim bile belli , ah ne kadar şanslıyım değil mi ? 

Büyüdüğüm eve gelene kadar bir şehir , bir ilçe ve iki ev değişikliği olmuş. İki artı bir evimize taşındığımız da 5-6 yaşındaymışım hatırlamıyorum.

*ilk yaşadığımız evin yan tarafında kartopu oynamışız , o günü hatirlamasam da hissettiğim mutluluk benimle hala 🥰

*sondan bir önceki yaşadığımız evin karşısı dedemlerin dükkanı ve evi vardı 🤗

 Evimizde balkonları seviyorum demiştim fakat en sevdiğim bölüm orası değil. En sevdiğim en mutlu ve en eğlenceli, en üzgün ve en kırgın zamanlarımı geçirdiğim yer tavan arası. Ortalıkta değilsem bulunabilecegim ilk yer. Yangında ilk kurtarılacak logosu vardır ya işte öyle bir yer. Apartmanda yanlız biz yaşadığımız için tavan arası da bize aitti. Çatı kirişlerine salıncak kurardi babam bazen, birde yolluk sererdik birkaç minder atardık orda oyun oynardık. Aslında bizim zamanımızda sokak çocukluğu da hayli meşhurdu. Ama biz öyle her saat çıkamazdık , annem izin vermezdi. Öğlen sıcağında oynanmazdı sokakta amma velakin başka çocuklar oynardı. Biz de terlikleri elimize alır kaçardık güya. Güya diyorum çünkü annemin çok fazla gözü vardı , daha aşağı öneli beş dakika olmamışken balkondan seslenirdi. Usulen boynumuzu büker donerdik eve fakat popoya terlik yemekten kacamazdık . Popoya terlik en basit terbiye şekliydi annem için. Gerçekten sinirlendiğinde çok daha yaratıcı oluverirdi.... 

#bugūnūn yazısını sevgili deep e ithaf etmek istiyorum