motif motif etkinlik

Üst üste koymasam bütün masayı kaplardi bu güzellikler. Sevgili Sevgi bir avuç motifin yanına bir dünya mutluluk sığdırmış , paketlemiş bana göndermiş. Öyle mutlu hissettim ki kendimi ,fotoğrafa baktıkça sıcak bir gülümseme yayılıyor yüzüme. Birkaç hafta oldu bu güzel paketi alalı ama yazmam uzun sürdü , malum hala blogumu düzenli yazma moduna alamadım kendimi 🥳 

saksidaki kaktüs 🌵 görünüyordur umarım. Sevgi , güzel kalpli arkadaşım ıslak peceteye sarmış , saksını , kenarına takacağım kaktüslü mandalı, bir poşet toprağına kadar düşünmüş. Hatta sağ koosede sulama kabı bile var. Yani benden mutlusu yok. Tekrar teşekkür ederim canım Sevgim, gönlüne sağlık, mutluluk verenlerin çok olsun. 🌵💕🌼

deneme-3-

Beş yaslarindaydim bu fotoğraf çekildiğinde. Çok güzel bir gündü. Pek net hatirlamasam da o günün mutluluğu hala gulumsememde gizli. Dedem ve erkek kardeşi şeker ve lokum yaparlardı , köyden beraber ayrılıp bu işi kurmuşlar ve ölene kadar ayrilmadilar. Omuz omuza çalıştılar. 

İkisine de dede derdik , büyük olan benim dedem. Lokumu benim dedem yapardı. İçi nişasta kalintarindan beyazlamış bir ahşap tezgahi vardı. İki büyük dükkandan biri imalathaneydi ve çeşitli makinalar ocaklar vardı. Biz kucuktuk makinalar büyüktü,biz büyüdük makinalar küçüldü. Güzel bir yaz günü dedemler yine şeker lokum yapıyorlar biz de dükkanın önünde oynuyoruz. Küçük dedem ki aslında büyük amca dememiz gerekirdi ama biz küçük dede derdik şeker yapardı ,akide şekeri. Şeker kesilirken gördünüz mü bilmem önce ince uzun silindir haline getirilir sonra küçük parçalara bölünür  elbette bizim yaklasmamizin yasak olduğu makinalarda yapılır bu işlemler. Her şeker yapildiginda küçük dedem bileğinize göre birer parça keser bilezik gibi takardı kolumuza biz mutluluktan uçarak yerdik şekeri. O gün büyük dedem lokum keserken ki lokum da küp küp kesilmeden önce yarım metre kadar uzunlukta bir şerit halinde olur , o uzun küpü birer tane boynunuza attı. Filmlerde olur ya Havai 'ye tatile gidenlere çiçekten kolye takarlar ,işte onun gibi. Biz eğlencenin nirvanasinda bir yanımız şeker bir yanımız lokum dedemler bizle beraber çocuklar gibi şen ve haliyle baştan ayağa yapış yapış olmuşuz . Dedem bu güzel gün anı olsun deyip fotoğrafçı çağırmaya gitti. Sene 81-82 telefon yok fotoğraf makinası yok ,ilçede fotoğrafçı var , ihtiyaç olduğunda çağırır büyükler gelir çeker fotoğrafları.  Dedemin niyetini öğrenen annem koştu aldı bizi ,evimiz dükkanın karşısında zaten. Ne ara su ısıttı nasıl bizi yıkadı tertemiz giydirdi hatırlamıyorum . Fotoğrafçının karşısına tertemiz geçtik. Dedem anneme çok kızdı. Hatıra olacaktı , bakıp ne kadar eglendigimizi hiç unutmayacaktik. Ne varda yikadin çocukları ... Ama faydası yok tabi annem yaptı yapacağını. Dedemle ben ve kardeşim olacaktık fotoğrafta o da olamadı küçük dedem kendi torununu da verdi aramıza. Olsun ama ben unutmadım o günü. Belki benden başka hatırlayan da yoktu. En mutlu bendim o gün. Siz siyah beyaz fotoğraf görüyorsunuz ben kahkahaları mor elbisemi güneşin pariltisini taptaze lokumun ağzımda kalan lezzetini görüyorum. 

denemeye devam

O evde doğmadım elbette , o evde küçük hayatımın büyük kısmını geçirdim. Aslında hiç hatırlamadığını bir şehirde hiç hatırlamadığım bir evde doğdum. Hastanede doğmuşum pek çok dönemdaşıma göre doğum günüm belli hatta doğum saatim bile belli , ah ne kadar şanslıyım değil mi ? 

Büyüdüğüm eve gelene kadar bir şehir , bir ilçe ve iki ev değişikliği olmuş. İki artı bir evimize taşındığımız da 5-6 yaşındaymışım hatırlamıyorum.

deneme bir ki deneme sesss

Evimiz iki artı bir , sobalı mutfak balkonu var birde salon balkonu. Neden önce balkon çünkü çok severdim balkon demirlerine oturmayı   Salon da koltuk takımı alınana kadar iki yaylı divan vardı. Kış aylarında çocuklara yatak yapılır divanlara. Yün yorgan yastık çarşaf yatma vakti gelince getirilir yatak serilir sabah uyanninca katlanır yüklüğe konmak üzere yatak odasına götürülür . Yüklüğe babam koyardı yorganları çünkü bizim boyumuz yetmezdi . Eski model büfe var salonda, üstünde televizyon durur siyah beyaz. Sonra renklisi de alındı tabi. Büfenin camlı kısmında dantel örtüler birkaç tanesi kırılmış takımı bozulmuş kahve fincanı takımı ki bir iki tanesini biz kırmış olabiliriz,  kırmızı örgü elbiseli minik plastik bebek , bebeğin hikayesi acıklı biraz belki sonra anlatırım.  Birkaç mum büfenin kenarında , malum elektrik kesintisi sık yaşanır. Babam memur annem ev hanımı güya ama evde dikiş diker ücret karşılığı. Bazen de ücret yerine kanaviçe işletir dantel ördürür. Malum çocuklar büyüyecek evlenecek çeyiz lazım. Kız beşikte çeyiz sandıkta der eskiler. İki kardeştik o zamanlar bir kız bir erkek, uzun zaman sonra bir erkek kardeşim daha oldu. 

 Ben büyüğüm bir yaş,sessiz sakin kendi halinde, erkek yaramaz ,şımarık erkek çünkü imtiyaz sahibi , tek sebep erkek olarak doğması. Kız çocuk kız olarak doğarak hayata bir- sıfır yenik başlarmış o zamanlar. O zamandan bu zamana değişen ne var tartışılır tabi ki. 

4 Mart 2013

4 Mart 2013 te tekrar merhaba diyerek başlamışım blog yazmaya. Kağıttan dünyam  blogunda blogum 7 yaşında demiş , görünce aklıma geldi bakayım dedim benim blogum kaç yaşında. Aklımda Nisan kalmış çünkü önce ki blogum Nisan 2007 doğumluydu 🥳 şimdi Mart 2013 doğumlu blogum 9 yaşında. 

günlerden kalanlar

Elimde alize diva ipler vardı rengarenk ,kendime hırka başladım. Bu renkleri kızım seçti benim için . Henüz ne renkle birlestirecegim karar veremedim . Motifler bitsin hele bakalım yol nereye gider .

gelmez o günler

Hayatımı yazsam roman olur mu acaba. Belki de hikaye sadece basit , öylesine birkaç sayfaya karalanıvermiş. Rahmetli Doğan Cüceloğlu bir program da diyor ki ben yaşadım mı veya ne yaşadım ? Programdan kısa bir kesit var YouTube da ,belki izlemek istersiniz. 

ben yaşadım mı?